BAKAŁARZ 1976‒1977
W latach 1976-1977 w klubie studenckim WSP „Bakałarz” działał klub dyskusyjny „Studium Słowa”, o którym mowa jest w tekście opublikowanym w piśmie „Student” z końca roku 1977; rozmowę ze mną, ówcześnie studentem II roku polonistyki, przeprowadził mój kolega z roku, Stanisław Fryc. W „Bakałarzu” działała wtedy również wspomniana w wywiadzie grupa poetycka „Spiro”, a także teatr studencki „Tekst”, który, jak pamiętam, wystawił m.in. Sonatę widm Augusta Strindberga.
MÓJ KIJÓW 1981
We wrześniu 1981 roku, jako asystent w Instytucie Filologii Polskiej WSP, pojechałem do Kijowa na dwutygodniową kwerendę w bibliotece Ukraińskiej Akademii Nauk. Ponieważ obronioną dwa lata wcześniej pracę magisterską poświęciłem semiotyce kultury Jurija Łotmana, miałem nadzieję, że dotrę w Kijowie do najnowszych publikacji „szkoły tartuskiej”, których polskie biblioteki nie posiadały, zwłaszcza do wydawanego wówczas w Tartu (dzisiaj Estonia) znakomitego periodyku naukowego pt. „Trudy po znakowym sistiemam”. W Polsce był to czas narastających napięć między komunistyczną władzą a Solidarnością, zwłaszcza po uchwaleniu 8 września 1981 roku przez I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ Solidarność „Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej”. Mój pobyt w Kijowie (w ramach wymiany pracowników naukowych z tamtejszym Instytutem Pedagogicznym) zakończył się po kilku zaledwie dniach, w okolicznościach, które opisałem w oficjalnym „Sprawozdaniu z pobytu za granicą”, które po powrocie do Krakowa musiałem złożyć w odpowiedniej komórce uczelni. Dzisiaj czytam go z rozbawieniem, ale wówczas cała ta historia mogła skończyć się mniej zabawnie...
MIGAWKI Z CZASU STANU WOJENNEGO
Zaraz po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku rozpoczęło się gorączkowe nawiązywanie kontaktów, głównie informacyjnych, pomiędzy komisjami zakładowymi zdelegalizowanej „Solidarności”, które w wielu zakładach pracy już 14 grudnia przekształciły się w komitety strajkowe. W przypadku ówczesnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej najbliższym topograficznie zakładem, z którym nawiązaliśmy taki kontakt, był położony przy ówczesnej ulicy Feliksa Dzierżyńskiego (dzisiaj Juliusza Lea), istniejący zresztą do dzisiaj Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Budowy Urządzeń Chemicznych CeBeA. Przewodniczącym komisji zakładowej Solidarności był tutaj dr inż. Krzysztof Pakoński, zasłużony działacz związkowy i niepodległościowy (później, w latach 1992-1998 wiceprezydent Krakowa), który stanął wówczas na czele strajku, spacyfikowanego przez ZOMO 15 grudnia; sam Pakoński został internowany w Nowym Wiśniczu. To jego podpis widnieje na przepustce wystawionej 14 grudnia 1981 roku, która uprawniała mnie ‒ jako łącznika Komisji Zakładowej Solidarności WSP z Komitetem Strajkowym w CeBeA ‒ do wejścia na teren strajkującego wówczas zakładu.
W październiku 1981 roku uzyskałem zgodę władz Instytutu Filologii Polskiej na odbycie półrocznego stażu naukowego w Instytucie Badań Literackich PAN w Warszawie, zamierzałem bowiem kontynuować dotychczasowe zainteresowania semiotyczną teorią kultury, których rezultatem miała być w przyszłości rozprawa doktorska. Niestety, wprowadzenie stanu wojennego niemal całkowicie zniweczyło te plany. Warto też przypomnieć, że 15 grudnia 1981 r., milicja i ZOMO przeprowadziły brutalną pacyfikację Pałacu Staszica, w którym mieściła się Polska Akademia Nauk. W tej sytuacji do Warszawy udało mi się pojechać zaledwie dwa lub trzy razy, a każdy z tych wyjazdów poprzedzony być musiał uzyskaniem zgody władz na opuszczenia miejsca zamieszkania (w moim przypadku był to hotel asystencki w Miasteczku Studenckim), czego pożółkłą już dziś pamiątką jest „Decyzja” z 25 lutego 1982 roku.
Mobirise web page creator - Check it